Lampy metalohalogenkowe są pomysłem z roku 1911, który został zrealizowany na skalę przemysłową dopiero w roku 1962. Rodzina lamp metalohalogenkowych obejmuje wiele odmian lamp do ogólnych celów oświetleniowych i do celów specjalnych (np. główne światła samochodowe).
Do przestrzeni wyładowania w jarzniku poza rtęcią wprowadza się także inne metale. Do wzbogacenia widma wykorzystuje się wyższe przejścia energetyczne atomów, dające promieniowanie w zakresie widzialnym. Spośród ogólnej liczby 80 metali w grę wchodzi użycie około 50, które spełniają wszelkie stawiane lampom warunki:
- atomy mają liczne poziomy wzbudzenia, znacznie niższe niż poziom jonizacji, atomy łatwo wzbudzają się w atmosferze pary rtęci o dużym ciśnieniu cząstkowym, a prawdopodobieństwo jonizacji atomów jest nieduże,
- w temperaturze roboczej jarznika do 1000K metale wytwarzają lotne halogenki, a ciśnienie cząstkowe pary nasyconej jest rzędu 1 kPa,
- uzupełniają promieniowanie w pożądanym zakresie widma,
- chemiczne oddziaływanie metali na ścianki jarznika i elektrody nie wpływa negatywnie na trwałość lampy.
Dostępny asortyment lamp metalohalogenkowych do ogólnych celów oświetleniowych obejmuje szeroki zakres mocy od 20W do 2000W przy skuteczności świetlnej od 60lm/W do 100lm/W, przy czym te większe wartości na ogół nie idą w parze z doskonałymi parametrami barwowymi światła. Są jednak dostępne lampy o wskaźniku Ra > 95 przy temperaturze barwowej 6500K. Są one niezastąpione w miejscach, gdzie znaczenie mają najwyższe wymagania w tym względzie i trzeba wytworzyć ogromny strumień świetlny, np. stadiony przystosowane do transmisji telewizyjnej.
